مشکات آسمانی

بسم رب الحسین بسم رب المهدی بسم رب الشهدا
السلام علیک یا فاطمه الزهرا سلام الله علیها

قرار ما ساعت 10 شب بود اما 20 دقيقه‎اي تأخير مي‎كند.

مي‎گويد از حرم تا اين‎جا سه دقيقه راه است؛ ولي گاهي سه ربع طول مي‎كشد. معلوم مي‎شود خيلي‎ها مي‎خواهند از محمدتقي بهجت فومني بيشتر بدانند. هرچه به سالگرد ارتحال پدر نزديك مي‎شويم، مراسم‎ها و يادبود‎ها هم بيشتر مي‎شود و او هم كه به تازگي از چند سفر استاني به قم بازگشته، گويا واجب عيني مي‎داند كه آن‎چه از پدر مي‎داند به شيفتگان دين و معنويت عرضه كند. از جلسه‎اي در يكي از دانشگاه‎‎هاي كشور سخن مي‎گويد كه به اذعان مسئولان دانشگاه، براي هيچ جلسه‎اي آن‎قدر جمعيت نيامده بودند.
از ايشان مي‎خواهيم منحصرا از دوران نوجواني و جواني پدر بگويد. آن‎قدر شيرين و جذاب و دوست داشتني سخن مي‎گويد كه وقتي خداحافظي مي‎كنيم،ساعت 1:40 نيمه شب است.

مي‎خواهيم به‎طور خاص به دوران جواني مرحوم آيت‎الله بهجت بپردازيم.
دوران كودكي ايشان را نمي‎شود از دوران جواني‎شان جدا كرد؛ البته خصيصه ايشان اين بود كه هرگز از خودشان نمي‎گفتند؛ و اين را كه در دوران كودكي چه كردم و چه شده بود بيان نمي‎كردند؛ به ندرت پيش مي‎آمد كه چيزي را با ما، در ميان بگذارد؛ لذا مجبور بوديم با برنامه خاصي يا نقشه كشيدن از ايشان حرف بكشيم.

از تولد ايشان شروع كنيم. برخي نقل‎ها راجع به نام‎گذاري ايشان مطرح كرده‎اند. تا چه اندازه درست است؟
پدر ايشان، در كودكي، بر اثر بيماري و يا طاعون در حال فوت بودند و همه از او سلب اميد مي‎كنند، كه ناگاه ندايي مي‎شنود كه رهايش كنيد، او پدر محمدتقي است. همين باعث به هوش آمدنش مي‎شود و بهبودي كامل پيدا مي‎كند، بزرگ مي‎شود و ازدواج مي‎كند. تمام اين قضايا از ذهنش مي‎رود؛ تا اين‎كه دو پسر به نام‎‎هاي «محمد مهدي» و«محمد حسين» و يك دختر به دنيا مي‎آيند، هنگامي كه پسر سومش مي‎خواسته به دنيا بيايد، به ياد آن ماجرا مي‎افتد؛ لذا اسم پسر سومش را محمد‎تقي مي‎گذارد، اما اين پسر در هفت سالگي در حوض خانه غرق مي‎شود و از دنيا مي‎رود. اين مصيبت خيلي براي خانواده گران تمام مي‎شود، نذر و نياز‎‎هاي فراواني مي‎كنند تا خدا فرزندي عنايت كند كه بماند. ناگفته نماند كه مادر حاج آقا، خانمي صالح بوده است؛ طوري كه از منزل تا مسجد سوره ياسين را از حفظ مي‎خوانده است. حاج آقا بعد از حدود يك سال يا بيشتر كه الان يادم نيست، بعد از محمدتقي به دنيا مي‎آيد؛ به‎خاطر همين اسمش را محمد تقي ثاني مي‎گذارند. هنوز 16 ماه از عمرش نگذشته بود كه مادرش را از دست داد و از اوان كودكي، طعم تلخ يتيمي را چشيد و خواهرش او را بزرگ كرد.

جريان «محمدتقي» و نام‎گذاري را خود ايشان قبول داشتند؟
يكي از آقايان از ايشان پرسيد كه آيا درست است در آن عوالم به پدر شما گفتند كه ايشان را ر‎ها كنيد، پدر محمد تقي است؟ گفت: «بله، يك محمد تقي بود كه در هفت سالگي غرق شده است.» با اين تعبير مي‎خواستند…

به تعبير ما بپيچانند.
البته براي ما مسلم شد كه ايشان خودشان مي‎دانند. درباره بعضي موضوعات هنگامي كه اصرار مي‎كرديم، مي‎گفت قرار نيست كه انسان هرچه را مي‎داند، بگويد!

به مادر صالح ايشان اشاره كرديد. از كربلايي محمود، پدر آيت‎الله بهجت بگوييد.
پدر ايشان از مردان مورد اعتماد شهر فومن بود و ضمن اشتغال به كسب و كار، به رتق و فتق كارهاي مردم مي‎پرداخت و اسناد مهم و قباله‎ها به امضاي ايشان مي‎رسيد. وي اهل ادب و از ذوق سرشاري برخوردار بود و مشتاقانه در مراثي اهل بيت (عليهم السلام)، به‎ويژه حضرت ابا عبدالله الحسين (عليه السلام) شعر مي‎سرود؛ مرثيه‎‎هاي جان‎گدازي كه اكنون پس از نيم قرن هنوز زبانزد است. از جمله اين شعر: امشبي را شه دين در حرمش مهمان است، مكن اي صبح طلوع/// صبح فردا بدنش زير سم اسبان است، مكن اي صبح طلوع.

با توجه به اين‎كه ايشان از كودكي قرآن و ادبيات فارسي و علوم ديني را فراگرفته‎اند، آيا گزارش‎‎هايي از حالات ديني و معنوي ايشان در آن دوران داريد؟
ايشان ويژگي‎‎هاي خاصي را در دوران طفوليت داشتند؛ يكي از علاقه مندان آقا از مادرشان نقل مي‎كردند كه وقتي 10 ساله بودند، مسائل شرعي بانوان را با جديت خاصي بيان مي‎كردند. افرادي كه در آن دوران با ايشان هم مكتبي بودند، مي‎گفتند ايشان در مدرسه بسيار جدي بود و تمام بچه‎‎هاي هم مكتبي را منظم مي‎كرد. در درس خواندن هم بسيار جدي وارد مي‎شده است.وقتي بر فراز مسجد فومن اذان مي‎گفته است صداي اذانش را همگان مي‎شنيدند، علاقه شديدي به اذان گفتن داشت؛ هنگام شهادت حضرت علي (عليه‎السلام) با سوز و گداز خاصي اذان مي‎گفت.

جرقه‎‎هاي اوليه نور و معنويت، چگونه يا به دست چه‎كسي درون ايشان زده شد؟
ايشان در همان زمان 10 سالگي‎شان، نيم ساعت قبل از نماز، پشت در خانه امام جماعت كه سيد بزرگواري بودند، حاضر مي‎شدند و با هم به مسجد مي‎رفتند. به احتمال قوي، از همين نماز‎ها و تقيد خاص به نماز و عبادت است كه جرقه‎‎هاي روشنايي انوار الهي در وجودش پيدا مي‎شود و سلوك ايشان، به دست آن امام جماعت رقم مي‎خورد. آقا نقل مي‎كردند « من وقتي پدرم مي‎رفت به ديدار امام جماعت، من هم با پدرم مي‎رفتم»، پدرآقا طبع شعر عجيبي داشته و خود آقا هم قصيده‎اي داشته است آن را براي امام جماعت مي‎خواند و مورد تشويق امام جماعت واقع مي‎شود. ايشان مشوقش براي تحصيل و سير عبوديتش را اداي يك نماز صحيح در كودكي و ذهن خالي شده از ياد غير خدا مي‎دانست كه او را به‎سوي اهل بيت و خدايي شدن كشاند.