مشکات آسمانی

صفحات: 1· 2

از تـو گـفتن سوزش چشم مےآورد…

واز تـو نگفـتن تورم گـلو …

حال بـگـويـم يـا نـگـويـم؟

کہ دلـم روضه ات را مےخـواهـد…

و پـرچمے کہ حـرکتش را بہ تمـاشـا بـنشيـنـم…

واشک بـريـزم…

و پـرچم صـورتـم را نـوازش کند…

و مـن بمیرم…

از عـطـر گـلـاب و سيـب و حــــ♥ــــرم…

مـــــــولـــــ ـــــــا…

از قافله های شهدا جاماندیم

رفتند رفیقان و چه تنها ماندیم

افسوس که در زمانه دلتنگی

مجروح شدیم اسیر دنیا ماندیم

***

خدایا؛
صفحه‌ی آخر شناسنامه‌ام را این‌گونه می‌خواهم
آرزویش برای من گنهکار که عیب نیست… هست؟
راه آسمان که بسته نیست…

هست؟
با تو‌ام ای من…

راه آسمانت را پیدا کن.
شاید؛
جایی همین نزدیکی…

شخصی از آیت الله بهجت (ره) پرسید: چرا ما گناه می کنیم؟ می خواهم بدانم با اینکه ما مسلمان هستیم علت ارتکاب ما به گناهان چیست؟

ایشان در جواب فرمودند:« کسی که بداند در مرأی[= معرض دید] و مسمع[= معرض شنیدن] خدا است، نمی تواند گناه کند.
تمام انحرافات ما از این است که خدا را ناظر و شاهد نمی بینیم.